Przemyślenia

aciaaa · Wysłany: Śro 20:35, 11 Mar 2009 Temat postu: Przemyślenia

Właśnie...
Jakie mieliście przemyślenia, refleksje po przeczytaniu sagi?
Co najbardziej wywoływało u Was płacz a co śmiech?
Co zmieniło się w waszym życiu?
Co odkryliście nowego, gdzieś wokół siebie albo w sercu?
Doceniacie teraz inne rzeczy, jakie?
Czy będziecie wracać do, którejś części częściej niż do innych?
Czym chcecie się podzielić po przeczytaniu, może jakieś spostrzeżenia, ważne momenty do zapamiętania?

itd....
Zapraszam do dyskusji.

MarcelinKa · Wysłany: Czw 16:15, 12 Mar 2009 Temat postu:

Płacz wywoływał u mnie głównie oblężenie Leningradu, głód, śmierć... potem rozstanie T & A , przesłuchania Aleksandra, zdrada
Śmiech... oczywiście Łazariewo, nasza kochana ławka

Myślę, że najczęściej będę wracać do Jeźdźca, ponieważ pierwsza część sagi wydaje mi się najlepiej napisana

Po przeczytaniu sagi, zaczęłam doceniać to co mam, żyć chwilą Wink

Inka · Wysłany: Nie 20:17, 15 Mar 2009 Temat postu:

Płacz - ohh, długo by wymieniać. Najbardziej oczywiście oblężenie Leningradu. Ogólnie II wojna światowa - życie ludzi, trudne warunki, głod, śmierć jako coś codziennego, zwyczajnego - jest czymś, co wywołuje u mnie spore emocje. Nie wyobrażam sobie innego życia niż mam teraz, czasy wojny to dla mnie jedna wielka abstrakcja. A gdy tylko próbuję zrozumieć tamten koszmar, czuję się bardzo, bardzo źle.
(Ostatnio przeprowadzałam wywiad z człowiekiem, który był młodocianym więźniem politycznym w powojennej Polsce - warunków, o jakich opowiadał również nie jestem w stanie sobie nawet wyobrazić. Wojna, czasy powojenne są dla mnie czymś tak strasznym, że aż niemożliwym.)
Oprócz tego Aleks w batalionie karnym.
Ogród Letni - co tylko pojawiły się jakieś problemy.
Ale tak najbardziej, najbardziej, to zakończenie całej sagi. Płakałam, płakałam, nie mogłam się uspokoić.
Śmiech - tak, Leningrad zdecydowanie. Wszelkie teksty Aleksandra, a trochę ich się zebrało z całej sagi. Razz

Muszę powiedzieć, że seria Jeźdźca to do tej pory jedyne książki, podczas których czytania doznałam tylu skrajnych emocji. Od śmiechu po płacz, od radości, przez przez smutek, po gniew. DO każdej postaci miałam jakiś stosunek, nie było tak, że bohater, nawet drugo-, trzecioplanowy, był mi obojętny. Zawsze coś odczuywałam w stosunku do kolejnych przedstawianych nam osob. To było fajne. Wink

Oczywiście za sprawą Jeźdźca zapragnęłam odwiedzić Petersburg. Laughing

Mam nadzieję, że kiedyś będę miała taką możliwość.

IlonaM

Refleksje, przemyślenia po przeczytaniu trylogii oczywiście ciągle mi towarzyszą, bo nie są to takie książki, które czyta się ot tak. Dotykają człowieka w niemożliwy sposób i jakoś w nas zostają, nie pozwalają o sobie zapomnieć.
Mówią o pięknych rzeczach: o sile, odwadze, determinacji, ogromnej wierze, nadziei i miłości, która daje wszystko i dzięki której, można dawać drugiej osobie wszystko, miłości, która równocześnie nadaje porządek i ład, ale której nie można zbadać, ani zmierzyć, która jest tak piękna, potężna, silna i różna.
Na pewno będę wracać do tych książek, ale jeszcze nie teraz - muszę na nowo za nimi zatęsknić, "dojrzeć", bo trylogii nie czyta się tylko lekko i przyjemnie, przeżywa się każde zdanie i każdą scenę, choć pochłania się ją w zabójczym tempie. Nie umiałabym czytać tylko fragmentów trylogii, ponieważ kocham ją całą - od początku do końca.
Na pewno trylogia sprawiła, że chciałbym odwiedzić Petersburg - podobnie jak Inka, zobaczyć te słynne miejsca, przeżyć to jeszcze raz, dotknąć świata Tani i Szury.
Przez te książki nie przespałam kilka nocy, wylałam wiele łez - zwłaszcza pożegnanie w Łazariewie, w szpitalu w Morozowie, oblężenie Leningradu, w ogóle kilkadziesiąt ostatnich stron JM, w TiA płakałam głównie przy Aleksandrze - jak wspominał pożegnanie w szpitalu, bolesne retrospekcje, w OL przede wszystkim pod koniec - samo zakończenie, ryczałam, że to już koniec... że po prostu się skończyło... na tym przystanku... a dla mnie na zawsze młodzi i szczęśliwi.
Uśmiech to przede wszystkim ich wspólne noce, zwłaszcza Łazariewo no i boskie teksty Aleksa, każde przekleństwo, często teksty Harry'ego mnie rozwalały Very Happy

Uśmiech, łzy, radość, smutek, samotność, pustka, ból, rozpacz, ulga, nadzieja, złość, współczucie, bezsilność...cała trylogia to bogactwo emocji i uczuć, jakie wywołuje u czytelnika.
Tutaj nic nie jest bez wyrazu, nic nie jest mi obojętne, przez jedne rzeczy płaczę, przez inne śmieję się.
A lody śmietankowe i jagodowe, czerwone sandałki, białe sukienki w czerwone kwiaty, Arizona, Las Vegas, Petersburg, stół do obierania ziemniaków i każde "ku***" Szury... to rzeczy, które na zawsze kojarzą mi się z nimi, z ich światem...

aanika91

Na samym początku chciałabym powiedzieć "DZIEŃ DOBRY"-jestem nowa:)
"Jeźdźca..."przeczytałam jakieś 5 lat temu. do te pory jestem pod ogromnym wrażeniem. Caly czas mam w glowie cytaty, czytałam powiesc w wersji niemieckiej, odwiedzilam Petersburg (głownie przez Jeźdźca) a na ścianie swojego pokoju mam ogromniasty plakat który przedstawia mnie na tle pomnieka jeźdźca Miedzianego.
wiem ze nigdy nie zapomne tego wyjazdu.
Co wywołało u mnie smiech? Hmm..nie pamietam juz dokladnie sceny ale byla to scena kiedy Alexander uderzyl kolba karabinu w sciane mowiac cos o podsluchujacej sasiadce.
Smutek? Glod w Leningradzie, pozegnanie w Lazariewie i kiedy Tatiana dowiedziala sie ze Szura "nie zyje".

"Jeździec Miedziany" to najpiekniejsza ksiazka jaka czytałam. Mam na jej punkcie swira. Nie zaden "Zmierzch"czy cos tam innego!! Tylko Paullina Simons i "Jeździec Miedizany"

Stanna

Oblężenie Leningradu - myślałam, że nie przebrnę przez to, miałam kilka podejść, bo z jednej strony chciałam wiedzieć co dalej, a z drugiej nie mogłam czytać, bo miałam obrazy w głowie i aż mnie ciary przechodziły.
A śmiech? Łazariewo i teksty Aleksa.

pablo2

oj ciezko bylo cieżko ale prezbrnelam

Romo

ja też przebrnęłam przez to, ale już pod koniec trochę nudno się robiło...